Boutzamar Abdelkader: “Ik ben blij dat ik bezig ben”

HEERENVEEN - Boutzamar Abdelkader, of Appie, zit ontspannen en met een lach op een schoolstoel in een klaslokaal van moskee El Fath aan de Amelandlaan in Heerenveen. 

Binnenkort wordt hij 69 en de afgelopen anderhalf jaar zet hij zich als vrijwilliger in voor verschillende organisaties. Hij staat in de keuken van wijkcentrum De As, maakt de boel ‘spic en span’ bij moskee El Fath en helpt mensen door klussen aan huis te doen.

Pensioen na 42 jaar werk

Vroeger werkte Appie bij Rotocoat, een verzinkings- en coatingsbedrijf. Hij ging daarvoor naar Wolvega. 42 jaar lang heeft hij daar met veel plezier gewerkt. Toen werd het tijd voor pensioen. Appie wist niet wat hem overkwam; de structuur in de dagen verdween en hij bleef langer in bed liggen. Ook naar bed gaan werd steeds lastiger.  Na ongeveer een jaar was hij het zat. Tijdens een gesprek werd hem gevraagd of hij vrijwilligerswerk wilde gaan doen en dat heeft hij met beide handen aangegrepen, toen is het balletje van plezier en bezig zijn weer gaan rollen.

“Ik ben blij dat ik bezig ben”, vertelt Appie. Thuis zitten en niks doen zit er voor hem niet in. Als het eten op tafel staat gaat hij eerst de vaat doen. Niet door het in de vaatwasser te zetten, maar door met de hand af te wassen. “Mijn vrouw verklaart me voor gek,”, zegt hij lachend, “maar ik wil geen vieze pannen in de keuken. Dan ben ik maar gek.”

Dat bezig zijn zat er bij Appie al vroeg in. Als kind woonde hij in Tanger, aan zee, waar hij graag speelde. Zijn moeder vond dat heel gevaarlijk, maar dat hield hem niet tegen. Springen op de rotsen, zwemmen, vissen. Appie deed het allemaal. Hij is zelfs een keer aan zee blijven slapen. “Ik heb een mooie jeugd gehad”, zegt hij. Naast de zee herinnert hij zich ook nog de vogels die zo mooi konden zingen in de ochtend en de bloemen die overal stonden te bloeien. Vroeger waren er veel meer bloemen dan nu, volgens hem.

“Appie is zeker geweest?”

De Dracht en De Greiden zijn nu onherkenbaar met hoe het er vroeger uitzag. “De vooruitgang heeft wel wat gekost”, zegt Appie daarop. Hij is nu niet minder gelukkig dan vroeger. Wanneer het over zijn vrijwilligerswerk gaat zegt hij: “Ik houd van mijn werk.” Vooral “het geouwehoer met andere mensen” vindt hij leuk. Samen plezier maken, mensen helpen en de waardering die hij krijgt maken het vrijwilligerswerk tot een gouden combinatie.  Bij wijkcentrum De As stond hij voor de coronacrisis achter de bar en maakte hij de keuken schoon. Dat schoonmaken doet hij ook bij moskee El Fath, waar hij verder nog helpt met klussen en het tuinonderhoud doet. “Appie is zeker geweest?” en “Wat is het hier schoon!” zijn uitspraken waaruit blijkt dat zijn inzet erg gewaardeerd wordt.

Maar schoonmaken is niet de enige manier waarop Appie voor waardering en een nette uitstraling zorgt. Hij helpt ook geregeld mee in de tuinen van bewoners. “Laatst nog bij een heel vriendelijke vrouw”, vertelt hij emotioneel. Deze 91-jarige vrouw had ontzettend veel achterstand in de tuin en behoefte aan hulp. Appie schoot te hulp en heeft tot het laatste blaadje de tuin opgeruimd. De vuilnisbak zat al vol, dus besloot hij de buren te vragen of hij hun vuilnisbak ook mocht gebruiken. Terwijl Appie dit vertelt is hij emotioneel. Hij vindt het mooi iets bij te kunnen dragen en de dankbaarheid die hij daarmee ervaart, doet hem goed.

Gewoon proberen

Vrijwilligerswerk doen betekent voor Appie dat hij nooit een dag niets hoeft te doen. Hij zegt zelf over dat bezig zijn: “Eigenlijk is het een verslaving”. Anderen zitten op de telefoon, of achter de computer. Maar Appie is bezig; ook als hij niet met vrijwilligerswerk bezig is. Hij wandelt, fietst, praat met mensen en is gewoon bezig. Zelf is hij niet zo van moderne media; Teletekst gebruikt hij om op de hoogte van de wereld te blijven, maar verder leeft hij vooral in de fysieke wereld.

Aan mensen die vrijwilligerswerk overwegen wil Appie vooral vragen het gewoon te proberen. Het is, volgens hem, veel beter dan niets doen, levert waardering op en je kunt plezier maken met andere mensen. Verder wil hij nog kwijt aan de mensen van Heerenveen dat hij de mensen vriendelijk vind en van Heerenveen houdt; of je nou zwart of wit bent, samen lachen is het belangrijkste.