Kostuumontwerpster Mariken Biegman van Geel : “Zodra ik mijn kostuum aan heb ben ik openbaar bezit”

JUBBEGA - Mariken Biegman van Geel is kostuumontwerpster én -maakster en ontwikkelt én speelt straattheater. 

Eigenlijk is Mariken opgeleid tot milieukundig ingenieur. Maar ze weet direct na haar studie dat dit niet haar weg is. Mariken is goed met haar handen, ze wil dingen maken én daar iemand in weg zien lopen. Dat principe gaat helaas niet op in het milieukundige werkveld. 

Mariken werkte allemaal plannen uit, maar ze zag geen resultaat. Dus ging ze bij een kleermaker in dienst en start als autodidact met kostuums en straattheater. Achteraf gezien bleek dit een gouden greep: Mariken heeft de hele wereld over gereisd én kon jarenlang haar gezin van haar werk onderhouden. Hoe doet ze dit?

Mariken heeft de afgelopen jaren voornamelijk bekendheid opgebouwd met haar theater-act ‘Het mobiele naaiatelier’. Maar je kunt haar ook kennen van ‘Mevrouw Bakker’ of ‘De verdwenen peerden’ (Under de Toer, Oldeberkoop 2018). Met diverse acts heeft ze op Lowlands, Oerol en andere grote Nederlandse én internationale theaterfestivals gestaan. Ook heeft ze kostuums verzorgd voor onder andere De Cliniclowns, Mark Kingsford, Mr. Jones, De drie musketiers (van Joop van den Ende) en de Compagnie with Balls.

Dankzij Ivo

Al snel komt het gesprek op haar man Ivo. “Ik ben getrouwd met een man die mij de ruimte heeft gegeven om te blijven werken, ontwikkelen en reizen naast ons jonge gezin. Dit betekende in de praktijk dat hij thuis bleef bij de kinderen of samen met de kinderen meereisde met mij. Het is bijzonder dat we dit zo hebben kunnen doen, nog steeds doen zelfs. Dit stemmen we goed op elkaar af zodat er ruimte is voor ons allebei om onze dromen na te jagen. Ik ben superblij dat het zo is gegaan!”

Het gesprek komt daarmee, onvermijdelijk, ook op een stukje verbazing en/of ongemak over de periode toen hun meiden nog klein waren. “Pas achteraf besef ik dat het misschien wel een bijzondere manier van doen is geweest. Zo ging ik bijvoorbeeld naar Oerol terwijl Nikki pas zes weken oud was. Ivo en de kleine gingen mee en dan kwam hij op het moment dat Nikki wilde drinken naar mij toe en gaf ik haar de borst. En vervolgens gingen Ivo en Nikki samen het eiland ontdekken terwijl ik verder werkte.”

Mariken geeft aan dat ze zich nu wel eens schuldig voelt als moeder. Het is voor haar elke dag weer balanceren tussen haar verschillende rollen in het leven. Maar dit was voor het jong getrouwde stel destijds niet aan de orde. Zij deden het gewoon op de manier die voor hen goed was. En voor hun, het is natuurlijk een fantastisch voorbeeld voor hen, inmiddels twee dochters. Je kunt met hard werken dromen laten uitkomen! En ja, natuurlijk is het hoge pieken en diepe dalen af en toe. Maar het is het meer dan waard voor Mariken.

Thuiskomen in Jubbega

“Weet je,” zegt Mariken, “je maakt keuzes op basis van wat mogelijk is. En Ivo was er echt okay mee. Daardoor heb ik de afgelopen tientallen jaren heel veel mooie projecten kunnen doen en over de hele wereld kunnen reizen. Ik was echt veel weg, met name in het festivalseizoen. Vooral de vijftien jaren waarin Karin en ik exclusief ‘het mobiele naaiatelier’ draaiden waren echt intensief. Het was bijna een huwelijk met Karin. We hadden nooit verwacht dat deze act zo’n internationaal succes zou worden. Op een gegeven moment hadden we twee basissets omdat de ene set dan met een containerschip onderweg was naar bijvoorbeeld Singapore. En wij na drie maanden die kant opvlogen om onze act uit te voeren.”

Zeven jaar geleden kwam Mariken vanuit het bekende ‘drie hoog achter’ in Amsterdam naar Jubbega. Ze wilde absoluut weg uit Amsterdam, maar waar ga je dan naar toe? Ivo wilde liever in de Randstad blijven, maar dan gebeurt er iets moois. De schoonouders van Mariken bellen dat ze nu, na half in Nederland half in Kroatië wonen, zich volledig in Kroatië gaan vestigen. Ze vragen of Ivo en Mariken belang hebben bij hun boerderij in Jubbega. Hier moest natuurlijk even over nagedacht worden, maar het bleek de beste keuze voor deze harde werkster. Mariken maakt lange dagen en dan is het heerlijk om tussendoor in de rust en ruimte van je eigen tuin in Jubbega een wandeling te kunnen maken en je rust terug te vinden.

“Het is zo ik!”

Inmiddels is Mariken vijftig jaar jong en zit ze in het tweede jaar van de regieopleiding in Leeuwarden. Na al die jaren als autodidact gewerkt te hebben kreeg ze toch de behoefte aan een opleiding met feedback en een plek om veilig te falen. Het coronajaar heeft wel alles op de kop gezet waar ze mee bezig was. “Van de een op de andere dag had ik geen werk meer! Helemaal niets… Ik was compleet in paniek, merkte ik tijdens een telefoongesprek met een vriendin. Ze zei tegen mij: ‘Je bent aan het raaskallen, Mariken. Ik denk dat je even rustig aan moet doen. Het gaat volgens mij niet goed met je. Je moet je er aan overgeven… Je kunt niets aan deze situatie doen’.”

Dat bleek even heel lastig voor iemand die gewend is om zelfstandig te zijn. “Mijn werk is zo ik!”,  zegt Marken. “Het naaien, het reizen… Het is heel bijzonder dat dit mij gelukt is, doen waar ik van houd.” Wel heeft Mariken altijd beseft dat dit haar keuze is, maar niet die van haar dochters. “Ik vind het belangrijk dat onze dochters een eigen leven opbouwen.” Ze hoefden niet ieder festival mee en bleven ook gewoon weekenden thuis bij hun vader. “Het is mijn werk, waarbij ik op het moment dat ik mijn kostuum aantrek openbaar bezit word. Het is echt intensief, zo’n dag of meerdere dagen op een festival.”

Mariken vertelt met een twinkeling in haar ogen dat ze wel nog steeds intens kan genieten van haar werk. “Ik kan met tranen in mijn ogen aan het werk zijn en mezelf gelukkig prijzen.” Inmiddels is ze dan ook alweer een tijdje bezig met kleinere producties maken zoals de ‘Sisters of Soap’ en ‘Het Bankje, de ontmoeting’. Haar uiteindelijke doel? “Ik wil grotere buitenproducties maken met een groep professionals. Om dat te bereiken geef ik mijzelf nu twee jaar de tijd!”

Door: Janita Baron