Talentbegeleider Sherryl-Joy Cramer: “Ik heb mijn plekje hier in Akkrum gevonden!”

Algemeen
Foto: Humphrey Paap
Foto: Humphrey Paap

AKKRUM - Al jong wist Sherryl-Joy Cramer het zeker: “Ik ga een dansschool beginnen die het anders aanpakt dan anderen.”

En nu ze dertig geworden is, kan ze hardop toegeven dat het haar gewoon gelukt is. Door verschrikkelijk hard werken is haar droom uitgekomen. En nee, ze heeft niet van haar hobby haar werk gemaakt. Ze heeft heel bewust voor dit vak gekozen en er alles aan gedaan om te komen waar zij én haar dansschool met zeven locaties nu zijn. Tijd dus om deze ambitieuze jongedame, die tegenwoordig in Akkrum woont, te leren kennen.

Na het afronden van de mbo-dansopleiding in Leeuwarden vertrok Sherryl-Joy Cramer naar de dansacademie in Tilburg. Ze dacht altijd dat ze een hbo-opleiding nodig had om een eigen dansschool te kunnen beginnen. Daarom liet Sherryl-Joy alles achter om vier jaar lang in Tilburg te studeren en te werken. Al snel merkte ze dat de opleiding haar niet verder hielp. “Ik had alles opgegeven voor deze studie en dan blijkt het niet de weg te zijn…” Toen ook nog eens het bericht binnenkwam dat Parnas, het voormalig centrum voor de kunsten in Leeuwarden, ophield te bestaan, wist ze dat het tijd was om terug te gaan naar Friesland. Dit was dé kans!

Hoe dan?

Ze heeft natuurlijk wel veel geleerd van haar tijd in het zuiden en die kennis ging mee terug naar Leeuwarden. Het was altijd de bedoeling om hier terug te komen, in Friesland wilde ze haar dansschool opbouwen. Inmiddels is haar dansschool op zeven locaties in Friesland te vinden: Leeuwarden, Akkrum, Berlikum, Oosterwierum, Warga en sinds kort ook in Grou en Wirdum. En in Assen, Drenthe. “Ja, ik heb ook nog een balletschool in Assen overgenomen”, zegt Sherryl-Joy. “Helaas kan ik daar, door mijn blessure, zelf geen les meer geven.”

Hoger doel

Haar hogere doel is altijd talentenbegeleiding geweest. Het kind/de leerling staat voorop. Hoe bouw je dat dan op? Door met jonge kinderen te beginnen die een vonkje hebben, die echt willen dansen. “Ik zie wat dansen met de kinderen doet. Natuurlijk hebben ze lol, maar het geeft ook zelfvertrouwen; ze ontwikkelen zich en dansen is een echte uitlaatklep. Ik zie het snel genoeg in een kind: díé is muzikaal, díé is juist lenig en weer een ander heeft een goed ritmegevoel. Dan weet ik: dáár moeten we meer mee doen.”

Inmiddels zijn haar eerste leerlingen doorgestroomd naar dansopleidingen. Nu is de vraag: zullen ze doorstromen in het professionele vak?

Academische aanpak

“Ik wilde een plek creëren voor jonge ambitieuze kids, waar ze meer kunnen dan één les in de week volgen. En waar ze meer leren dan één stroming. Hier komen alle stijlen evenredig aan bod: hiphop, modern, ballet, contemporary (hedendaags, red.) en showjazz, ofwel showdance en jazz. Natuurlijk worden er geen kinderen geweigerd, iedereen is welkom. Wél wordt er gewerkt met niveaus, zoals dat eigenlijk al jaren heel normaal is in landen als Australië, Engeland, Canada en Amerika.

Leerlingen gingen meedoen aan wedstrijden om ervaring op te doen. Let wel, de wedstrijden zijn géén doel, maar een middel om het doel te bereiken. Door de wedstrijden doen ze ervaring op met juryfeedback op een kort, intensief optreden en kunnen ze zichzelf voelen groeien.

Ondanks dat de dansschool niet meedoet voor de prijzen hebben ze inmiddels al vele regionale, landelijke en Europese titels op hun naam staan. Sherryl-Joy haalt alles uit de kast voor de ontwikkeling van ‘haar’ dansers. Daarom startte ze ook een interne vooropleiding waar alles academischer aangepakt wordt. “Wij hebben grip op de groei van iedere danser”, weet Sherryl-Joy.

Spijt ergens van?

Of ze ergens spijt vaan heeft? Na even nadenken antwoordt Sherryl-Joy heel eerlijk: “Ik had meer willen reizen, meer van de wereld willen zien. Ik heb nu heel veel verantwoordelijkheid, dus dan gaat dat niet. Het is nu eenmaal erg hard werken.”

Vijftig tot zestig uur per week is doodnormaal voor haar. Hoe ziet een week er dan uit? Van maandag tot en met zaterdag geeft Sherryl-Joy les van twee uur ‘s middags tot tien uur ’s avonds. Daarvóór is ze van elf tot één uur voor iedereen bereikbaar. Op zondagen zijn er vaak wedstrijden en op maandag begint het weer van voren af aan. “Maar ik klaag nooit! ik heb dit pad gekozen en daar kijk ik met trots op terug.”

Overigens is de dansschool nog groter geweest, maar toen knalde ze keihard tegen een plafond. Dan kom je jezelf tegen. En besefte ik: dit wil ik niet. Zoals het nu is, is het meer dan goed.”

Door: Janita Baron

Foto: Humphrey Paap