Column Josko-Goochelen met corona

Bij de oudejaarstrekking in 2018 werden er 6,3 miljoen loten verkocht. Dat maakt de kans op het winnen van de jackpot één op 6,3 miljoen, oftewel 0,000 00016 procent. Je moet dit getal even afzetten tegen een referentiegroep om te snappen hoe KLEIN die kans is. Er vallen in Nederland elk jaar zo’n 600 dodelijke verkeersslachtoffers. Als je dit leest woon je denk ik net als ik in Nederland, samen met nog 17 miljoen andere mensen. En ook al rijden we met z’n allen niet harder dan 100 kilometer per uur, de cijfers komen erop neer dat de kans dat je dit jaar in de problemen komt als je de straat oversteekt 600 op 17 miljoen is. Dat is een kans van 0,000 035 procent. Je kans op een dodelijk verkeersongeval is daarmee 200 keer GROTER dan de kans dat je de hoofdprijs in de loterij wint.

Sneek-Minder sterfgevallen, meer besmettingen. Afvlakkende groei. Ik heb al moeite om mij dergelijke abstracties voor te stellen. Hoe moet dat zijn voor mensen met een (licht) verstandelijke beperking? De berichtgeving in de media lijkt steeds meer een ingewikkeld spel met woorden. En cijfers. De chique grafieken en modellen geven een gevoel van grip. Maar ze komen niet met garanties. Niemand kan jou vertellen hoe groot de kans is dat jij met het corona-virus besmet raakt. Ik weet het ook niet. Ik weet wel hoe groot de kans is om de Staatsloterij te winnen. Ik heb hierover een keer ruzie gehad met zo’n straatverkoper op de Oosterdijk (dat was in de tijd dat je nog van dichtbij met elkaar mocht praten). Ik beweerde tijdens het gesprek (je kent het wel: ‘mag ik u iets vragen?’) dat de kans dat een vliegtuig uit de lucht op ons zou vallen tijdens onze conversatie groter was, dan dat ik de loterij zou winnen waarvan hij me lid wilde maken. Hij beweerde van niet. Het werd een spel met woorden en cijfers. Hij kon bewijzen dat één op de drie deelnemers van de Staatsloterij iets won. Hij had natuurlijk gelijk, mensen winnen bijvoorbeeld een nieuw lot. Maar als ik iets doe, wil ik het goed doen, zei ik, dus ga ik altijd voor de KANJER. Hoe groot is de kans dat ik die win? Wist hij niet. Of hij wist het wel, maar wilde het niet zeggen. Dus heb ik zelf mijn huiswerk gedaan. Ik weet het nu wel.

Maar waar ik als coach en trainer vooral in geïnteresseerd ben is dit: de cijfers waar ik mee werk zijn zo te googlen en toch werden er, voordat de anderhalf meter samenleving zijn intrede deed, voldoende mensen lid van de loterij, om straatverkopers te betalen die mij aanpreken als ik op de Oosterdijk loop. En de mensen die wel lid werden, liepen daarna allemaal fluitend terug naar hun auto (of fiets) en droomden weg bij het idee van het winnen van de hoofdprijs. Mensen dromen graag. Niemand kijkt op of om. Laat staan omhoog.

Cijfers. Als het ons uitkomt geloven we erin. En als het niet uitkomt, vergeten we ze alweer snel. Uiteindelijk is alles een kwestie van perspectief: drie haren op je hoofd is weinig, drie haren in je soep is veel. Ik ben blij dat onze collega’s in de gehandicaptenzorg hun best doen om dit perspectief ook te schetsen voor een doelgroep die meer moeite heeft met het gegoochel met woorden en cijfers dan u en ik. Zij maken aan mensen met een beperking duidelijk waarom zij nu hun familie ineens niet meer mogen zien. En waarom onze politici genoodzaakt zijn hun dagbesteding te sluiten. Waarom er de afgelopen weken meer stress is op een afdeling. Het is geen eenvoudige taak, maar ik hoorde afgelopen week van een collega zorgaanbieder, werkzaam  in deze sector, dat het hen goed af gaat. Ze gebruiken pictogrammen, tekenen de maatregelen uit op een blocnote of doen het fysiek voor. Laten we deze harde werkers in de gehandicaptenzorg niet vergeten, hun werk is er niet makkelijker op geworden. Ze pakken aan wat voor handen is, om ons gegoochel met woorden en gegoogle met cijfers te ontrafelen tot iets begrijpelijks en daarmee datgene voor elkaar te krijgen dat nodig is om de doelgroep waarmee ze werken te beschermen. Een kwetsbare doelgroep. En een belangrijke taak.

Blijf waakzaam. En positief. Die twee gaan prima hand in hand. En vergeet als je buiten komt, niet naar elkaar te glimlachen. Soms zijn het de kleine dingen die het verschil maken. Het is een mooie dag. Als ik straks achter het stuur kruip om naar mijn werk te rijden, zal ik extra opletten op de bomen waaraan de mooie bloesem doorbreekt. Kijk jij dan extra goed uit bij het oversteken?

Josko is coach, mindfulness- en weerbaarheidstrainer bij Univogue (univogue.nl). Als gecontracteerd zorgaanbieder in Súdwest-Fryslân helpt Univogue -bij een veelvoud aan hulpvragen- cliënten weer GRIP te krijgen op hun leven. Univogue zendt sinds de eerste dag van de corona-crisis dagelijks om 16:00 uur een LIVE programma uit op www.facebook.com/univogue met aanstaande dinsdag een interview met een medewerker in de gehandicaptenzorg.

Foto: Jolanda Siemonsma Fotografie