Cover verhaal: Alleenstaande moeder Renate Tuasela “Doe waar je gelukkig van wordt”

‘Doe waar je gelukkig van wordt’, dat is het levensmotto van Renate Tuasela (44). Dat is geen tegeltjeswijsheid, maar een les die ze door schade en schande heeft geleerd. Na twee ingewikkelde relaties is ze nu blij met haar leven als alleenstaande moeder van vijf kinderen. Terwijl haar drie jongste dochters op de bank een spelletje doen, zit ze relaxed aan de eettafel van haar gezellige huis in Heerenveen. “Ik ben een heel rustig persoon. Ik maak me niet zo snel druk als er iets gebeurt.”

Bedachtzaam vertelt Renate Tuasela over haar leven. Ze is geboren in Heerenveen, zelfs in de straat waar ze nu woont. Een tijdlang woonde ze in Leeuwarden, waar ze haar oudste twee kinderen Jazznaya (17) en Socelian (15) kreeg. Toen de relatie met hun vader strandde, keerde Renate terug naar Heerenveen. “Ik heb op verschillende plekken gewoond, maar ik wilde heel graag terugkeren naar De Greiden. Tien jaar geleden ben ik hier weer komen wonen. Het voelt hier gewoon heel vertrouwd; mijn moeder woont vlakbij en de kinderen kunnen zelf veilig overal naartoe gaan.”

Onveilig

Na haar eerste relatie ontmoette Renate via internet een andere man, waarmee ze haar drie jongste dochters Jahcinta (11), Zephanjah (9) en Ijahja (7) kreeg. “Blijkbaar had ik een zwak voor moeilijke mannen. Ik kon niet goed voor mezelf opkomen, dacht dat ik ze wel kon helpen. Maar uiteindelijk vielen ze toch door de mand”, zegt ze over deze periode. Toen de situatie onveilig werd, schakelde ze de politie in en kreeg haar vriend een straat- en contactverbod. “Ik ben heel goed opgevangen door instanties; met Jeugdzorg heb ik goede ervaringen. De kinderen kregen EMDR-therapie.” Het duurde lang voordat Renate en de kinderen zich weer helemaal veilig voelden.

“Pas sinds twee jaar voelt alles weer normaal en durf ik de kinderen weer wat vrijer te laten. Maar nog steeds raken ze in paniek als er iemand voorbijrijdt die op hun vader lijkt.” Ze begrijpt goed dat vrouwen in zo’n situatie terechtkomen. “Zelf voelde ik al langer dat het niet goed zat, maar toch bleef ik denken dat het wel beter zou worden. Er moet dan echt iets ergs gebeuren voordat je beslist om weg te gaan. Ergens was het een opluchting dat hij die fout maakte; het werd voor mij besloten, ik was niet zelf degene die de stekker eruit trok. Ik ben dankbaar dat de rust nu weer terug is. We zijn beter af zonder hem.”

Vooral gelukkig

Tijdens schooltijd werkt Renate als huishoudelijke hulp, maar iedere middag is ze thuis met haar kinderen. Bewust. “Ik ben ziek geweest en dan ga je nadenken over wat belangrijk is in het leven.” Drie jaar geleden belandde ze in het ziekenhuis met een flinke buikgriep en uitdrogingsverschijnselen. Haar slokdarm bleek beschadigd te zijn, een zogeheten Barett-slokdarm. “In het UMCG moest ik een aantal behandelingen ondergaan waarbij het beschadigde gedeelte weggehaald werd. Gelukkig kreeg ik geen slokdarmkanker en kon het goed behandeld worden. Maar het zette me wel het denken. Eerder werkte ik fulltime, maar dan vlieg je voor een ander en intussen zie je je eigen kinderen bijna niet. Nu ik wat meer thuis ben, verdien ik misschien minder, maar ik krijg er ook wat voor terug.”

Renate en haar vijf kinderen hebben het nu fijn met elkaar. Ze werkt onder schooltijd; haar moeder past regelmatig op. De oudste twee kinderen sporten veel, de jongste drie dochters spelen graag buiten. “Op woensdag hebben ze alle drie basketbal, dan heb ik even anderhalf uur tijd voor mezelf. En we helpen elkaar: moet ik even naar de winkel, dan kan ik de jongsten gerust even thuislaten bij de oudsten.” Streng noemt ze zichzelf niet, wel consequent: “Ik laat de kinderen best wel vrij, loop niet voortdurend achter ze aan. Maar als ik nee zeg, dan is het ook nee. Als ze ruzie hebben, bemoei ik me daar bij voorkeur zo min mogelijk mee.” Ze vindt het vooral belangrijk dat haar kinderen gelukkig zijn. “Van mij hoeven ze niet per se achten te halen. Het is belangrijker dat ze een fijne jeugd hebben en lekker kunnen spelen, dan dat ze zich krom werken.”

Hulp vragen en elkaar steunen

Het meest lastige van het alleenstaand ouderschap vindt Renate het financiële aspect. “Dat we niet alles kunnen doen, is af en toe best zwaar.” Er moeten regelmatig keuzes worden gemaakt; zo weet Renate niet of ze dit jaar met de kinderen op vakantie kan gaan. “Ze vragen erom, maar ik weet niet of het gaat lukken. Ik moet altijd afwegen: ga ik dít doen of ga ik dát doen? Het liefst kies ik dan voor een activiteit die we samen in de natuur kunnen doen, bijvoorbeeld een blotevoetenpad. Zo vind ik meestal wel iets dat niet te duur is, en waar we toch plezier in kunnen hebben. En gelukkig zijn er in Heerenveen veel potjes waar je een beroep op kunt doen, zoals stichting Leergeld.”

Haar advies aan andere alleenstaande moeders is dan ook: durf om hulp te vragen. “Het heeft bij mij best lang geduurd voor ik dat kon. Als je opeens alleen komt te staan met twee kleine kinderen, kom je in een diep dal terecht. Met mijn financiële problemen ben ik naar ‘De Barones’ gegaan. Ik kwam daar jankend binnen, zag het echt niet meer zitten, en trof daar iemand die mij ontzettend goed geholpen heeft. Zij wisten allerlei kortingen en subsidies voor mij te regelen, waarvan ik geen idee had dat die bestonden.” Steunpunt De Barones in wijkcentrum De Kempenaer helpt mensen op sociaal-juridisch gebied, zoals met uitkeringen, belastingen, toeslagen, kwijtscheldingen en bezwaren. Renate ontdekte hier ook dat er meer moeders in dezelfde situatie zitten. “In het begin schaamde ik me; ik had het idee dat ik had gefaald. Maar langzamerhand ontdekte ik dat er heel veel alleenstaande moeders in Heerenveen zijn. Ik was niet de enige. Juist als alleenstaande moeders kunnen we elkaar steunen en bemoedigen. Daarom is het belangrijk om open te zijn over je situatie.”

‘People pleaser’

Voor het verwerken van haar ervaringen heeft Renate veel gehad aan een BMR-traject (Body Mind Release – red.). “Ik heb geleerd om mijn onzekerheid en wantrouwen los te laten en in plaats daarvan vertrouwen toe te laten. Vroeger was ik een ‘people pleaser’; ik durfde geen ‘nee’ te zeggen. Nu merk ik dat ik veel meer voor mezelf opkom. Dat ik het zeg als ik het ergens niet mee eens ben.” Iedere ochtend en avond neemt ze een aantal minuten de tijd om naar zichzelf te kijken. “Hoe zit ik in m’n vel? Zit me iets dwars? Het maakt me bewuster van mijn eigen gevoel. Door BMR leer ik mezelf beter kennen en lukt het me ook om te veranderen wat ik wil veranderen.”

Vanuit haar baan komt ze bij mensen thuis die hun huishouden niet zelf kunnen doen, omdat ze heel uiteenlopende problemen hebben. “Maar wat ze allemaal gemeen hebben, is dat ze behoefte hebben aan een luisterend oor. Het lijkt me mooi om hen te kunnen coachen, op persoonlijk en financieel vlak. Met behulp van het STAP-budget wil ik een opleiding tot allround coach gaan doen. Het lijkt me een mooie vervolgstap om mensen op meerdere gebieden te kunnen helpen, in plaats van alleen met de huishouding.”

Positief ingesteld

Tijd voor zichzelf heeft Renate ’s avonds, als de jongste drie in bed liggen. “Dan kijk ik een serie, of ik werk aan mijn eigen bedrijf.” Renate verkoopt natuurlijke verzorgingsproducten via netwerkmarketing. “Op Facebook post ik verhalen en foto’s over de producten, maar ook persoonlijke dingen. Mensen zeggen vaak tegen me dat ik zo positief ben. En dat klopt ook wel: dat ben ik ook echt. Het is geen houding. Ik zoek altijd naar het goede in een situatie. Volgens mij kun je overal wel iets positiefs uithalen. We hebben een moeilijke tijd gehad, maar ik had het niet willen missen. Dan had ik mijn kinderen niet gehad. Zij zijn het mooiste wat ik heb.”

Toch heeft Renate nog wel dromen. “Een eigen koophuis, met voor iedereen een eigen slaapkamer; dat lijkt me wel wat. Nu slapen de jongste drie nog bij elkaar op de kamer, maar op een gegeven moment krijgen ze toch behoefte aan een eigen plekje. En wat meer ruimte eromheen, een stukje grond erbij. Maar vooral hoop ik dat de kinderen gelukkig en gezond blijven. En of we dan in een kasteel wonen of in een klein huisje, dat maakt niet zoveel uit.”

Tekst: Hannah Zandbergen | Foto’s: Mustafa Gumussu