Cover verhaal: Het gevarieerde leven van Femke Ritchi uit Hindeloopen

Femke Ritchi, 30 jaar, vrijgezel, goedlachs, woonachtig in Hindeloopen met uitzicht op de haven en de KNRM-accommodatie, “had last van keuzestress”, zoals een voormalig vriendje van haar het eens verwoordde. “Jij bent een meester in het steeds weer ontdekken van dingen die je leuk vindt, maar je hebt moeite met het maken van keuzes.”

“Daarmee sloeg hij de spijker op zijn kop”, reageert Femke lachend. “Soms heb ik best wel moeite met het maken van grote keuzes: over relaties, over waar ik wil wonen en wat ik met mijn leven wil. Vandaar ook dat je momenteel tegen een meer dan gemiddeld rijkgeschakeerd CV aankijkt.”

Een onvervalste Randstedelijke èrrr

Femke, ‘Fem’ voor haar buitenlandse vrienden omdat dat beter ‘bekt’ in het Engels, is de jongste dochter van Jeannette en John Ritchi. Ze heeft twee oudere zussen, Eline en Bianca, die in respectievelijk Rijnsburg en Amsterdam wonen. Toen Femke zes was is de familie Ritchi verhuisd van Oegstgeest naar Sneek. “Dat was best wennen,” volgens Femke. “Ik klonk alsof ik regelrecht uit ‘Kinderen voor Kinderen’ kwam, met een onvervalste Randstedelijke ‘èrrr’.” (De Randstedelijke of Gooise letter r wordt als klank niet uitgesproken – red.) “We hadden een leuke en onbezorgde jeugd en waren veel op en rond het water te vinden. Mijn ouders zeilden wedstrijden in de Randmeer en de ‘kids’ in de Flits en de Optimist.”

MUZT

“Op de middelbare school was ik een twijfelgeval tussen havo en vmbo. Het werd het vmbo, waar ik mij stierlijk verveelde en mij daar dan ook naar gedroeg. Lichtpunt in die periode was MUZT, de musicalopleiding van het Sneker Kunstencentrum. Ik zat in de allereerste lichting en ben regisseur Irene Martin, dansleraar Raymond Guzman en zangdocent Dennis Dronkers nog steeds dankbaar voor hun waardevolle lessen. In de laatste uitvoering speelde ik de geest in de musical Aladdin. Na de Toerisme opleiding aan het Friesland College heb ik auditie gedaan bij de Frank Sanders Academie. Omdat er maar een beperkt aantal plaatsen was, werd er gewerkt met afvalrondes. Pas in de finaleronde viel ik net buiten de boot. Op dat moment stort je wereld een klein beetje in; maar liever een illusie armer wanneer iets niet lukt, dan twijfel achteraf doordat ik iets niet heb geprobeerd. Ik had dit tenminste geprobeerd en was nu wél een passie voor theater en cultuur rijker.”

Rijkgeschakeerd CV

De paragraaf ‘werkervaring’ in haar CV over de periode 2006 tot en met 2022 beslaat ruim een pagina, met veel verschillende banen. Variërend van activiteitenbegeleidster bij Vinea, telefoniste en tandartsassistente bij een tandartsenpraktijk, nanny, deckhand op een Caribisch jacht, gids sneeuwactiviteiten in Lapland, via schipper en flottieljebegeleider tot landelijk bemonsteraar (Covid-testafnemer) bij de GGD en lid van de staf van een cruiseschip van Royal Caribbean International en nu, sinds september 2022, haar huidige ‘grote mensen-baan’ als afdelingsassistent montage bij De Vries Scheepsbouw Makkum.

Femke: “Ik vind heel veel dingen die op mijn pad komen leuk en ik wil later nooit hoeven te zeggen: ‘Hoe zou mijn leven er uit hebben gezien als ik die baan wél zou hebben genomen’? De keerzijde van de medaille is natuurlijk wel dat je een bomvol CV krijgt, zoals bij mij het geval is. Nu hoop ik wel een rustpunt gevonden te hebben bij Feadship. Wat een mooi bedrijf is dat! En wat maken we mooie jachten, daar. Daar kan Nederland trots op zijn.”

Scheepsbouw, jachten, zeilboten, het is de wereld van Femke Ritchi. “Tijdens een vakantie met de hele familie in Griekenland maakte ik kennis met flottieljezeilen. Ik kreeg toen door dat ‘schipperen en flottieljes begeleiden’ een baan was en heb, eenmaal terug in Nederland, meteen een sollicitatiebrief geschreven. In 2014 ben ik begonnen als schipper en in de jaren daarna promoveerde ik tot flottieljebegeleider. Daar heb ik echt de kneepjes van het vak geleerd.”

Een taxi voor ‘Daniel uit Trinidad’

“Een hele bijzondere oversteek was die van Panama naar de San Blas eilanden in 2018. Ik was ‘deckhand’ aan boord van een jacht, waarmee gecharterd werd. Elf uren stampen over een ‘boze’ zee. De boot kraakte aan alle kanten en overal gingen alarmen af. Het Amerikaanse eigenaarsechtpaar was op zijn zachtst gezegd nogal opmerkelijk. Ze probeerden tevens mij te bekeren tot hun geloof. Ik zag het op een gegeven moment helemaal niet meer zitten op die boot en ben afgestapt.

Terug op de vaste wal stonden er taxi’s tot zover het oog reikte, maar nog langere rijen mensen die op een taxi wachtten. Daar zag ik een man waarop ik van het ene op het andere moment verliefd werd. Toen dacht ik: ‘As ik niets doe, heb ik straks een taxi en zie ik hem nooit weer.’ Dus ben ik op hem afgestapt met de vraag of hij een plekje over had in zijn auto’. Gezellig gekletst, tot ik in mijn kraag werd gegrepen door de Panamese ‘regelneef’, die een taxi voor mij had geregeld en mij meetrok. Ik dacht nog even: ‘Daar gaat mijn toekomst’. Het enige wat ik van hem wist was dat hij Daniel heette en uit Trinidad kwam. Eenmaal thuis heb ik op internet dagen gezocht naar ‘Daniel uit Trinidad’. Net toen ik ermee op wilde houden zag ik hem op Google afbeeldingen. Ik sprong een gat in de lucht. Hij bleek schipper te zijn en ik vond zijn contactgegevens. We hebben zes weken dagelijks contact gehad. Hij had geen geld om naar Nederland te komen, dus besloot ik om, voordat mijn seizoen bij Sunny Sailing in Griekenland zou beginnen, naar Trinidad te reizen. Best een onderneming want Trinidad staat niet bekend om zijn veiligheid. Daar heb ik tien heerlijke dagen beleefd met hem, zijn twee kinderen en zijn familie. We waren onwijs verliefd, maar het is bij deze reis gebleven...

Waarom ik dit verhaal vertel? Omdat het illustreert hoe ik in het leven sta. Ik kende de man nauwelijks, maar ging toch als vrouw in mijn eentje op pad naar Trinidad. Als ik dat niet zou hebben gedaan, zou ik mijzelf de rest van mijn leven hebben afgevraagd hoe mijn leven zou zijn verlopen als ik het wél zou hebben gedaan. We zijn nog steeds goede vrienden.”

Een cruiseschip in de Caraïben tijdens corona

“Een andere opmerkelijke baan was die als bemanning op een cruiseschip in de Caraïben. Na anderhalve maand barstte de coronapandemie in al zijn hevigheid los. Niemand wist waar we mee te maken hadden, onzekerheid alom. Wij moesten dertig dagen zonder gasten varen. Om alles door en door schoon te maken en te ontsmetten. Twee weken nadat we waren vertrokken moesten we in quarantaine. In eerste instantie een week, maar dat werden er drie. Uiteindelijk heeft dit 2,5 maand geduurd. Een absurdistische situatie; een vloot cruiseschepen die rondjes voer of ergens voor anker lag voor de kust van Miami, want we mochten geen haven binnen.

Ik zat in een gastenhut ergens op de elfde verdieping. Af en toe zag je vanaf je balkon een vogel en riep je keihard: ‘Bird!’, want dat was zo’n beetje het enige dat we zagen. Aan de ene kant was het op sommige punten lachwekkend, maar aan de andere kant was het ook een enge periode. Uiteindelijk ben ik naar een ander schip overgeplaatst en via Barbados en London naar huis gevlogen. Terugkijkend een turbulente periode. Aan boord maakte ik vrienden voor het leven.

Na nog twee van dergelijke door corona verkorte contracten in de toeristische sector, was ik zó klaar met corona, dat ik besloot iets te zoeken dat als gevolg van Covid was ontstaan en werd ik bemonsteraar, afnemer van testen, bij de GGD. Door heel Nederland; dat was best leuk eigenlijk, ik trof er veel mensen uit de toeristische sector.”

Grote mensen-leven

“Een van mijn hobby’s is cultuur. Dat uit zich momenteel voornamelijk in theaterbezoek, maar ik zou best willen meespelen met een gezelschap. Dat lijkt me heerlijk. Als ik een gezelschap vind waarbij het klikt, dan zou ik geen seconde twijfelen. Voor alle duidelijkheid; voor de hobby hè? Ik ben dus aan het zoeken, proberen uit te vogelen hoe ik mijn privéleven in kan richten, wat ik leuk vind. Ik ben wel altijd bezig met creatieve dingen: schilderen, armbandjes maken en ik ga morgen naar een workshop breien. Dat heeft weliswaar een wat ‘mutsig’ imago, maar je kunt er heel erg leuke dingen mee doen, waarbij je fantasie de grenzen aangeeft. Ik heb volgende week een proefles gitaar om te kijken of ik dat leuk vind en doe binnenkort mee met een proefles dansen in Bolsward. Zo probeer ik een beetje een gevarieerd leven te creëren.

Water is wel de rode draad in mijn leven. Dit voorjaar gaan we trainen met een team op een Lemster aak om aan verschillende wedstrijden deel te nemen. Daarnaast ben ik ‘opstapper’ van de KNRM, de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij, waar ik vanuit mijn huis op uitkijk. Zodra mijn pieper gaat kan ik er  als een van de eersten zijn. We oefenen iedere dinsdagavond, waarbij eenvoudige tot zeer gecompliceerde situaties aan de orde komen. In de praktijk krijgen we in onze hoek meestal te maken met boten die vast zijn komen te liggen op het Vrouwenzand, of een motorprobleem hebben. Ik ben erbij gekomen in de coronaperiode; we hebben toen erg weinig kunnen oefenen, maar dat is nu weer helemaal los en we zijn klaar voor het seizoen.”

Sociaal leven in opbouw

“Omdat ik in de afgelopen jaren zo veel in het buitenland ben geweest, ben ik nu bezig om in Nederland een sociaal leven op te bouwen en ben ik af en toe best wel eens eenzaam. Ik heb meer vrienden in de rest van de wereld dan in Nederland. Ik kan in het buitenland zo maar iemand bellen voor onderdak. Maar dat is allemaal in opbouw. Ik verheug me onwijs op de zomer en zeilen op het IJsselmeer, nu eens niet voor mijn beroep, maar als hobby.”

Tekst: Wim Walda Foto’s: Jelly Mellema Fotografie