Face to Face Alexandra Engwerda-Faber: Gesterkt door het geloof

Een dinsdagmiddag in het vroege voorjaar van 2021. Prachtig uitzicht over de Lemsterbaai, met op het strand een duo dat onverschrokken het IJsselmeer in gaat. Het lijken volgelingen van de extreme sporter Wim Hof, beter bekend als ‘The Dutch Iceman’. Er loopt ook nog een man met z’n hond, maar voor de rest is het stil en rustig op deze inspirerende en unieke locatie in Friesland, waar sinds de zomer van 2012 Beachclub Lemmer is gevestigd.

In het fraaie etablissement hebben we vanmiddag een afspraak met Alexandra Engwerda- Faber. Samen met haar man René Engwerda runt zij Beachclub Lemmer. Maar het zal tijdens het interview vooral gaan over wie Alexandra Engwerda-Faber is. Inderdaad, zij is meer dan de vrouw van René! Meer dan horeca-onderneemster ook. Alexandra Engwerda-Faber voelt zich gesterkt door haar geloof.

We gaan er met gestrekt been in. Laat ons het eerst maar eens over taal hebben. Fries of
Nederlands?
“Ik heb een Friese vader en mijn meiden noemen mij mem. Ik heb daar niet eens om gevraagd. Ik weet wel dat mijn vader pake voor onze dochters was en mijn moeder noemden ze oma. Ze wisten dan ook meteen wanneer wij het over pake van oma of die van beppe hadden! Ik denk trouwens dat ik in alles praktisch ben.”

Het is duidelijk, we zitten vanmiddag tegenover een krachtige en sterke vrouw die het zeker pratende kan houden, nog voordat we het interview goed en wel zijn begonnen. Alexandra wil ook wel even reageren op de tegeltjeswijsheid, een ‘Beach Smile’, die er in de toiletten van Beachclub Lemmer hangt.
“Een glimlach op je gezicht…
…is een geschenk voor ieder mens!
Recht uit je hart laat jij
Die ander stralen!”
Was getekend, Alexandra & René Engwerda.
Waarom heb je dat opgehangen?

“Waarom heb ik dat opgehangen? Ik denk dat het sowieso een heleboel ‘wij’ is”, reageert
Alexandra. “Wij hebben een prima werkverband met Prana Vision. Wij gingen regelmatig
met hen in gesprek en zij vonden deze tekst zeker op ons van toepassing. Zo is Prana Vision
er op gekomen om deze tekst te verspreiden. Een glimlach kost niks, maar doet wel heel wat
met mensen. Of beter: het kán heel wat doen met een ander.”

Doopceel
Alexandra kwam als Aaltje Theodora Alexandra Faber op 11 november 1973 ter wereld. Een
bijzondere dag, het was namelijk de allereerste autoloze zondag in Nederland. Geboren op
het Creilerpad in Creil, als dochter van Hendrik Faber en Jacobje Loosman. Vader was
monsternemer in de ochtenden en verder werkzaam bij een aannemersbedrijf. Moeder
deed de huishouding. Alexandra was de oudste en na haar kwamen Rixtia, Judith, Belinda en
Folkert nog. Getrouwd op 8 mei 2002 met René Engwerda. Moeder van Janiek (Jacobje
Janiek) die nu zeventien jaar is en Mattie Marit van veertien jaar.
Alexandra: “Wij hebben de kinderen inderdaad vernoemd. Misschien wel omdat ik een
beetje ouderwets ben, maar ook als een eerbetoon aan onze ouders.”

Je was nog jong toen je al uit huis ging?
“Ik was inderdaad vrij jong toen ik het ouderlijk nest verliet. Ik was nog maar zeventien. Ik
werd Z-verpleegkundige. Die keuze had ik al op de mavo gemaakt. Ik wilde werken met
mensen die én een geestelijke én een lichamelijke beperking hadden. Toen ik na het behalen
van mijn mavodiploma solliciteerde, zeiden ze tegen mij dat ik te jong was. Ik heb toen in
een tussenjaar een agogische opleiding gedaan en daarna werd ik in Ermelo aangenomen
voor de officiële Z-opleiding: een hbo-studie leren en werken bij ’s Heeren Loo. Op mijn 21ste
behaalde ik het diploma en daarna ben ik naar Nieuw-Zeeland vertrokken.
Net voor mijn slagen ben ik met mijn nicht zes weken lang gaan backpacken door Nieuw-
Zeeland. Dat was heel leuk. Toen kwam ik ook bij een tante en heb ik haar beloofd dat ik
terug zou komen en dat heb ik ook gedaan. Dat was heel spannend, moederziel alleen op
een vlucht van 36 uur. Overstappen in Singapore, waar ik mijn vader nog gebeld heb dat ik
toch niet meer zo zeker was.”

Maar vader Faber zei letterlijk: “Net eamelje! Jij kán dit en je gaat gewoon naar mijn zus.”
“En het is allemaal goed gekomen bij tante Atje”, zegt Alexandra. “Ik paste op mijn nichtjes
en ben er ook nanny geweest, waarbij een vader en moeder voor vier weken naar Londen
gingen en mij de zorg voor hun vier kinderen toevertrouwden. Tante was achtervang!”

Terug in Nederland
Eenmaal terug in Nederland ging Alexandra weer aan de slag als Z-verpleegkundige op De
Rank in Ermelo. Vervolgens werden Lelystad in Emmeloord en Maeykehiem in Sint
Nicolaasga haar volgende standplaatsen als Z-verpleegkundige. In 2000 kwam Alexandra
haar René tegen in het uitgaansleven van Lemmer.
“Al vrij vlot na onze ontmoeting zijn we gaan samenwonen en twee jaar later getrouwd. Ik
ben een open boek. Als je dat dan ook maar naar mij bent. Zodra je iets doet wat ik niet leuk
vind, dan ben je aan de beurt. Een beetje zwart-wit ben ik wel, maar dat is in de loop van de
jaren wel iets veranderd. Ik heb gezien dat op grijs gaan zitten wel gemakkelijker is. Met
dank aan René!”

Je hebt een duidelijk zichtbare tattoo op je pols, Hebreeuwse tekens. Wil je de betekenis
met ons delen?
“Het betekent ‘genade’. Ik ben gelovig en wij zijn als gezin verbonden aan de Redemption
Church, de ‘Verlossingskerk’. En genade is voor wat ik geloof. Dat de Heer voor ons
gestorven is aan het kruis voor al mijn zonden, die ik heb gedaan en die ik helaas nog begaan
zal. Voor mij zit geloof in mijn hart en dat staat niet op papier. Na het overlijden van mijn
vader, hij was nog maar zestig jaar, kwam ik tot geloof.”

Wat betekent geloof voor jou?
“Ja, dan word ik emotioneel. Het betekent voor mij dat ik rust heb, dat God er altijd is. Het is
Zijn en mijn band. Dat ik nu emotioneel word heeft zeker te maken met corona, omdat het
voor ons heel zwaar is. Corona is elke dag aanwezig, maar gelukkig is Hij ook aanwezig en
kan ik het in ieder geval volhouden. Dat er Iemand is die alles van je weet, en die ook alles
aan je mooi en goed vindt. Dat is een heel fijn gevoel. Ik kan alles bij Hem kwijt, inderdaad
met een hoofdletter H. Ik word er emotioneel en blij van omdat het dicht bij elkaar ligt.
Daarom raakt deze vraag mij ook. Op dit moment is de vraag ‘hoe gaat het met je?’ bijna
steeds corona gerelateerd. Ik wil niet met een oppervlakkig gesprek in de krant.”

“Het geloof geeft mij rust”
Alexandra haar geloofsleven uit zich niet in het standaard naar de kerk gaan, bidden en
danken en Bijbellezen, maar wel in een ‘Alexandra-muzieklijst’ met christelijke muziek. De
lijst wordt door Alexandra overal gedraaid. In de auto, maar ook tijdens een bos- of
strandwandeling. “Het geloof geeft mij rust. Ik word rustig door het geloof door naar muziek
te luisteren.

Vóór de corona gingen we naar Amersfoort, waar we met geloofsgenoten samen kwamen.
Trouwens, niet elke zondag, want we hebben het híér op zondag ook heel vaak heel erg
druk. Nú niet, maar dan hebben we het over corona en dat zou niet.”

Tekst: Henk van der Veer