Face to Face: Henriëtte Hemmink: ’Het is heerlijk om te schrijven”

 “Als schrijver ben je niet alleen degene die alles schrijft, maar ook de ‘acteur’ die alles speelt”, zegt Henriëtte Hemmink uit Koudum in dit interview. De schrijfster is op haar 65e nog altijd zeer productief; ze lanceerde onlangs een nieuwe serie boeken: ‘The Secret Bay’, en haar fantasie kent geen grenzen. In een openhartig gesprek vertelt Henriëtte Hemmink over haar leven als schrijfster en hoe ze de draad weer oppakte na het verlies van haar grote liefde Ronald. “Liefde is de ruimte die je krijgt van een ander.”

De eerste storm van 2023 raast over de weilanden als we bij Henriëtte Hemmink – mooi grijs haar, hippe bril, kleurige jurk en dito sjaal - arriveren. In haar huis aan de Zijl in Koudum zet ze koffie voor ons en vertelt ze over haar leven dat geen dag saai is.

150 boeken

“Als kind schreef ik al schriften vol”, vertelt de in Salland opgegroeide Henriëtte Hemmink enthousiast. “Na de pedagogische academie werkte ik als docent in het onderwijs, maar naast lesgeven bleef ik schrijven. Zo publiceerde ik enkele korte verhalen in Viva en Libelle en schreef ik twee dichtbundels; ook volgde ik een opleiding tot journalist. Toen ik moeder werd ben ik fulltime gaan schrijven. Ik schreef diverse succesvolle kinderseries, waaronder ‘Voetbalmeiden’, ‘Ponyfriends’ en ‘Ranger’. Naast kinderboeken en romans voor volwassenen, schrijf ik ook verhalen voor tijdschriften, journalistieke artikelen, educatieve teksten, filmscenario’s en hoorspelen. Inmiddels heb ik al ruim 150 boeken op mijn naam staan en daar komen – als het aan mij ligt – nog wel de nodige titels bij!”

Grote liefde

Henriëtte verloor haar grote liefde Ronald van Galen in 2016 aan een hartstilstand. Hun liefde was de inspiratie voor het schrijven van de roman ‘Dag lief! De reis terug’ (2021). “Ik heb het boek na publicatie zelf nooit gelezen”, zegt ze ontroerd. “Dat is te confronterend voor mij. Het schrijven van het boek is wel heel heilzaam voor mij geweest. Ik was net verhuisd uit het centrum van Koudum naar mijn huidige woning en moest door twee gebroken armen gedwongen drie maanden rust nemen. Toen ik weer kon schrijven was ik zeer gefocust om dit liefdesverhaal op papier te zetten. Soms kwam het te dichtbij, dan zat ik huilend aan de tafel te werken. Het had ook iets aparts; soms schreef ik alsof er niets gebeurd was. Vanzelfsprekend is het boek heel speciaal voor mij. Inmiddels ben ik helemaal op mijn plek hier in dit huis, ik wandel veel en hou van de rust in dit gebied. Toen Ronald nog leefde, fietsten we langs deze plek en vonden we het allebeiheel mooi. ‘Je zal hier maar mogen wonen’, zei hij. Helaas mocht hij dit zelf niet meer meemaken, maar ik voel hem vaak om mij heen en dat is heel mooi. Ik ben verder gegaan in vreugde. Want als ik in verdriet was blijven hangen doe ik geen recht aan de liefde tussen Ronald en mij. Die is zo groot.”

Gevoel van euforie

Schrijven is een ambacht, daarvan is Henriëtte het lichtend voorbeeld. Ze staat vroeg op, loopt buiten en mediteert. Daarna gaat ze aan het werk. Ze schrijft op vaste tijden en wacht niet op inspiratie. “Het is heerlijk om te schrijven”, legt ze uit. “Het is best een gecompliceerd proces, maar dat zijn denk ik alle creatieve processen. Of het nou schilderen, componeren, beeldhouwen, fotograferen, tuinieren of wat dan ook is. Het proces, het maken van iets dat er eerst niet was, vind ik fantastisch. Het is zo wonderlijk, een verhaal neemt mij meestal bij de hand en dan besef ik steeds opnieuw dat ik de baas ben van het verhaal. Een verhaal is een compositie. Als schrijver ben je niet alleen degene die schrijft, maar ook de acteur die alles ‘speelt’. Ik doorvoel wat mijn bedachte karakters meemaken. Ik kruip in hun huid en ken hun gevoelens en dilemma’s. Wanneer mijn woorden, mijn verhaal, bijeengehouden worden door iets wat er niet letterlijk staat, dan is mij iets gelukt wat een gevoel van euforie kan geven.”

Geen doktersromannetje

“Deze euforie voelde ik ook toen ik mijn nieuwe boekenserie ‘The Secret Bay’ schreef. Tijdens een wandeling langs de Morra kwam ik een doktersechtpaar tegen dat jarenlang op een Schots eiland woonde en werkte. Hun belevenissen inspireerden mij en zo ontstond de nieuwe boekenserie.” Voor het schrijven van deze nieuwe serie boeken lag er voor Henriëtte de uitdaging om haar stijl iets te veranderen en zich op een breder publiek te richten. “Toegankelijk, maar spannend”, verduidelijkt ze. “En zeker herkenbaar, omdat elke lezer voelt, dat hij zelf ook in die situatie terecht had kunnen komen. Het doktersechtpaar staat centraal; zij zijn zeer betrokken bij de eilandbewoners en dat zorgt ervoor dat ze van alles meemaken. Ik heb het echtpaar urenlang geïnterviewd en nam regelmatig contact met ze op als ik met vragen zat op medisch gebied of over het leven in Schotland. Het is geen doktersromannetje, want ik kies er telkens voor om bepaalde thema’s uit te diepen, zoals autisme, relaties, jaloezie, dementie en palliatieve zorg. Maar ook weer niet te zwaar; ik raak ze aan en hoop dat ze iets losmaken bij de lezer. Deel één en twee zijn net verschenen bij uitgeverij Aspekt en heel voorzichtig ben ik begonnen met deel drie.”

Chocolade

Tijdens het brainstormen voor het derde deel werd Henriëtte opeens gebeld door de wereldberoemde Nederlands-Ecuadoriaanse fotograaf Cris Toala Olivares, die net terug was van een expeditie in Ecuador. Henriëtte: “Cris is niet alleen documentaire-journalist, fotograaf en kunstenaar die met zijn beelden uitzonderlijke verhalen vertelt, maar ook een ontdekkingsreiziger. Hij werkt onder andere voor National Geographic en won al verschillende prijzen. In de nazomer van 2022 ging hij voor drie maanden vanuit Nederland op expeditie naar Ecuador om een boek te maken over zijn land van herkomst. Hij wilde zijn land opnieuw ontdekken en ging op zoek naar bijzondere mensen met verhalen die nooit eerder verteld waren. Toen gebeurde het! In het centrum van de wereld deed hij een ontdekking die zijn leven veranderde... Hij ontmoette Tanya Romero.

Tanya Romero erfde van haar vader een prachtig stuk land en voorouderlijke kennis. Een kostbare erfenis. Tanya koestert, beheert en beschermt dit land dat dichtbij Capac Ñan ligt, het pad de Inca’s. Hier liggen de zaden van oeroude cacaobomen. Cris was onder de indruk en leerde chocolade maken van deze oorspronkelijk cacao. Hij voegde niet alleen chilipeper toe, maar ook golden berries of de Mayabes. Dit was 5500 jaar geleden het superfood van de Inca’s. En dat wordt nu wéér gemaakt. De fotograaf is opeens mededirecteur geworden van een heuse chcoladefabriek in Ecuador. En omdat er achter deze chocolade een prachtig verhaal schuilgaat, heb ik een klein boekje daarover gescheven en veel chocolade geproefd.”

Verbinding en bevlogenheid

“En zo rol ik van het ene in het andere”, besluit Henriëtte Hemmink haar verhaal. “Die verbinding voelen, die bevlogenheid en dat in woorden vangen is fantastisch. Ik blijf nog wel even schrijven, want er staan nog meer bijzondere dingen te gebeuren.”