Haskebaas Henk van Bruggen stopt vandaag, livemuziek van Jawis!

Onderstaand een interview dat onlangs in GrootDeFryskeMarren is gepubliceerd.

Het is zondagmorgen, ongeveer tien uur. Hij staat wat namen te noteren vanaf een briefje wat aan de binnenkant van de keukendeur hangt. Dan gaat hij naar zijn bureautje dat midden in de zaal naast de bar van ’t Haske in Joure staat. Vóór hem ligt een grote kalender, die volgekrast is met namen en data, die allemaal ook weer zijn afgevinkt. Zijn geheugen wordt gevormd door zestien mapjes; de computer staat op zwart. Tussendoor komen er een paar midgetgolfers binnen voor balletjes en sticks. Henk van Bruggen krast er een aantekening van op een papiertje, waarmee het bureau vol ligt.

Ogenschijnlijk lijkt een chaoot ’t Haske in Joure te besturen, maar Henk van Bruggen doet dit al bijna veertig jaar vlekkeloos. “Sneintemoarns efkes piele“, zegt hij schouderophalend. Zijn filosofie is die van iemand van de oude stempel. Als iemand belt voor een reservering, roept hij altijd: ‘Kom maar even langs, dan praten we er onder een kop koffie even over’. Contact hebben met de klant vindt hij het allerbelangrijkste. Hij heeft dan ook vele fantastische verhalen over wat hij allemaal tegenkwam.

Supersnelle ober
Henk van Bruggen was indertijd één van die supersnelle obers in Fryslân. Hij begon in De Lawei in Drachten, raakte op dreef in het Motel in Heerenveen, met de Scandinavische buffetten die daar elke week voor zo’n duizend man werden gegeven. “Dêr learde ik it fak.” Dus werd hij gevraagd om voor vast in ’t Haske te komen. Dat stond toen nog bekend als ‘de bowling’. Toen Van Bruggen het later overnam ruimde hij de grote kegel die in de tuin naast het gebouw stond op en noemde ’t Haske een ‘party- en zalencentrum’. De bowlingbaan bleef overigens wel liggen en is het hoogtepunt van het feestmaal in het restaurant van ontelbare families, huwelijksgasten en andere gezelschappen. Van Bruggen bouwde op zijn eigen manier van werken een band op met die gasten. Iedereen kent hem.

“Gesellich”
Dan kun je ook gemakkelijk de volgende stappen zetten. ’t Haske groeide. Het blijft wel wat meer een winterbedrijf, maar ‘s zomers gaat het door. Er zijn bijvoorbeeld vele skûtsje-bemanningen die tijdens de wedstrijden gebruik maken van de catering van ’t Haske. Van Bruggen heeft dan vooraf - “gesellich” - met de skûtsje-vrouwen besproken hoe ze het willen hebben. Hij komt zelf de kisten en bakken aanreiken en weer ophalen door heel Fryslân. Gezelligheid, contact, gezamenlijk belang. Henk van Bruggen glundert.

Hij deed en doet ook veel catering voor de gemeente. Oud-burgemeester Bert Kuiper maakte ’t Haske tot het dorpshuis van Joure. Omdat er toen en nu ook nog vele Jouster stemmen opgaan voor een cultureel centrum. Maar Kuiper wist wel dat zoiets alleen kan bestaan als je er ook de dingen doet, zoals nu door ’t Haske worden gedaan. Dan ben je elkaars concurrent. Was Van Bruggen altijd blij met de gemeente; nu is hij wat verwonderd. Hij had de afgelopen tijd toch wel een berichtje verwacht. Maar hij hoorde niets toen het bericht kwam dat hij ’t Haske had verkocht. Zeker omdat hij menig keer in onderhandeling was met eventuele kopers, maar die wilden van ‘t Haske wat anders maken dan het nu is. Dan was je bij Henk van Bruggen aan het verkeerde adres, het moet blijven zoals het is. Dat is de waarde.

Traantje
Anne-Klare Dingemans en Alie Wouda die het hebben gekocht, mogen één ding wel veranderen. Van Bruggen heeft namelijk wel een computer, maar die werkt nog in het ouderwetse DOS-systeem. Daar gaan de dames wel wat moderners van maken. Want wat Van Bruggen deed kan natuurlijk niet; hij was zestig tot honderd uur per week aanwezig in ’t Haske. Henk is nu 64, een paar van zijn tien werknemers zijn zelfs al over de zeventig. Ze leerden indertijd allemaal dat horecawerkers geen eindtijden kennen. “Je bin pas klear at alles oan de kant is.”

Henk stopt. Het leverde geen vermogen op maar hij kan zich redden. Dat is voldoende. Want het is in dubbel opzicht mooi geweest. De ouwe jongens zullen toch een traantje wegpinken. Henk van Bruggen doet dat zeker, ’t Haske was zijn leven, zijn passie. Van de handel met de leveranciers tot aan het vastleggen van een menu voor de bruiloftsgasten. Zijn sfeer was het contact hebben met al die mensen. “Geweldich.”

Tekst: Eelke Lok
Foto: Ricardo Veen