Marriët en Herman Smit: “Mentaal gezien is er geen sport zo moeilijk als de onze”

Sport
Afbeelding

MILDAM - Het ene echtpaar deed een stap terug; het andere een stap naar voren. En zo zitten Marriët en Herman Smit sinds 2013 met SH Sporthorses in Mildam. 

Voorzichtig begonnen met zes paarden, waren dat er binnen een week al veertien; een maand later bouwde Smit senior extra stallen in een bestaande schuur voor veertien paarden en tegenwoordig staan er verdeeld over verschillende stallen 28 paarden.

Sinds Marriët en Herman Smit het in 2018 van Hermans ouders overnamen is de stal veranderd in een complete sportstal. Voorbeelden zijn de eb en vloed-bak van 36 x 75 meter, een kantine, een goede stapmolen, paddocks, een eb en vloed-longeerpiste, identieke fronten in de stallen en een nieuwe schuur die plaats biedt aan veertien paarden. “Een goede longeerpiste is belangrijk”, legt Marriët uit. “Paarden hebben heel veel energie en om ze goed te laten bewegen, waarbij ze lekker op hun eigen benen lopen, is longeren een erg mooie methode. Als je na een vrije zondag op een jong paard stapt, stap je op een bommetje. Als je ze longeert hebben ze even lekker gebokt en gesprongen, zijn ze een stukje energie kwijt en kun je er gemakkelijker mee werken.” 

Haantjes

De nieuwe schuur is extra sterk gemaakt. Marriët: “We hebben extra goed nagedacht. Er staan in de veertien stallen ook zes hengsten. Die zoeken elkaar op. Dan moet je de muren extra sterk en hoog maken, dat ze elkaar niet kunnen pakken. We hebben in het verleden met de oude schuur wel meegemaakt dat ze elkaar opzochten en er zowat een muur naar beneden kwam. Het zijn allemaal haantjes. Daar moet je goed over nadenken.” Nagedacht is er ook over de eb en vloed-bak, zo geheten omdat je de hoeveelheid water zo kunt regelen dat je de juiste samenstelling van de ondergrond hebt.

Het terrein beslaat 3,5 hectare. “We kunnen hier via ons eigen terrein zo het bos in”, gaat Marriët verder. “Het is belangrijk voor paarden dat ze alle ondergronden trainen. Dat de pezen en gewrichten dat ook leren en sterker worden. Bovendien vinden de paarden dat leuk.” 

Training geven in Shanghai

China, Brazilië, Amerika, klanten uit vrijwel alle werelddelen vinden de weg naar SH Sporthorses in Mildam. “Toen ik nog wat jonger was, was ik veel op concoursen. Daar zien mensen je, spreek je ze, tegenwoordig online; dan is het contact ook snel gelegd. We kwamen in contact met een Chinees. Die was erg onder de indruk van onze manier van werken en wilde op grotere schaal met ons samenwerken. Na vier jaar ben ik naar China gegaan, naar die mensen toe. Daar heb ik veel trainingen gegeven, aan mensen. Hen geleerd hoe ik het doe, hoe je paarden moet opleiden, hoe je ze kunt begrijpen en een stukje management mee gegeven. In die tijd kochten ze ook mijn beste paard. Die merrie bleef bij mij in training; ik kon er overal mee naartoe, zij betaalden alles. Voorwaarde was dat ik een jongeman zo moest trainen dat hij zich kon kwalificeren voor de Olympische Spelen. Hij kwam hier vier keer per jaar een aantal weken. We zijn ook met hem op concours in Shanghai geweest. Met paard. Moest hij daar een rondje rijden, duurde al met al nog geen zes minuten. Later zijn we weer een keer geweest. In de loop der jaren hebben we met deze Chinese meneer heel veel paarden gekocht en we werken nog steeds samen.”

Dat mensen bij wijze van spreken vanuit de hele wereld naar Mildam komen, zegt genoeg zou je zeggen, maar toch: “Ik ben helemaal geen grote naam in de wereld. Alleen in Nederland al heb je zoveel toppers; ik hoop dat ik ergens in de top 100 sta.”

Verbinding maken

“De meeste lof is voor onze paarden, want er komt zoveel meer bij kijken dan naar een hindernis toe rijden. Ik denk niet dat er mentaal gezien een sport zo moeilijk is als de onze. We hebben niet alleen met onszelf te maken, met onze eigen gevoelens, onze eigen training en balans, maar je hebt ook nog eens te maken met een levend wezen. De communicatie zo op orde hebben vereist uren in het zadel en zoveel discipline en gevoel. Dat is niet alleen erop zitten en naar een hindernis rijden. Dat is iets ander voer, een iets andere training; je bent constant aan het voelen. Dat kost enorm veel energie. Je moet echt heel veel liefde hebben voor het beestje, wil hij dit voor je doen. Ik denk dat het daarom ook een van de emotioneelste sporten is. Het unieke vinden in je paard; de verbinding die je samen maakt is de sleutel tot het allerlaatste. Respect, honderd procent vertrouwen, dat je als ruiter in je eigen bubbeltje kan uitblinken is heel zwaar. Maar heel mooi. In onze sport hoef je ook niet te winnen om gelukkig met je prestatie te zijn. Het is het gevoel dat je paard aan je geeft. Dat hij dat voor je doet. Daar ben je dan zo dankbaar voor, dat gevoel is niet te beschrijven.”

Uiteenlopende stal

SH Sporthorses heeft momenteel een heel uiteenlopende stal. Van paarden die net hun eerste sprong hebben gemaakt tot twee paarden die op het hoogste niveau lopen. “Ik ga eigenlijk elke week wel met een groepje paarden naar Tolbert om ze op te leiden. Tolbert is in het noorden dé plek om paarden te trainen en op te leiden. Daar zijn elke week concoursen. Maar wij zien dat echt als training.”

Koud terug van een wedstrijd in Denemarken, heeft Marriët alweer een paar concoursen gereden, daarna alweer meegedaan aan het NK en zo is ze soms weken van huis. “Ik ben een keer paarden gaan proberen bij Team Nijhof, een grote hengstenboer in het midden van het land. Die mensen vonden het leuk hoe ik met ze omging en op hun paarden reed. Ze hebben bij ons enkele paarden gestald en ook met deze mensen hebben we nog steeds een mooie samenwerking. Team Nijholt had een erg goede klant in Brazilië. Een paard die ze samen hadden, heeft ook bij ons gestaan om te trainen en te verkopen. Met de Braziliaanse stal, Haras Cooper, heb ik nu inmiddels tien paarden. Samen met twee paarden uit de stal van Henstra in Drogeham beschik ik over fantastische paarden en eigenaren die me nu echt de kans geven om ver te komen.

Elk paard is een boek op zich

“Als je op een getalenteerd paard zit, dan probeer je te voelen hoe je met hem kunt communiceren. Dat je denkt: ‘Wat is de manier waarop ik jou kan laten excelleren?’ Om een vergelijking met mensen te maken: de ene keer moet je ze prijzen, een andere keer moet je zeggen: ‘Tot hier en niet verder’. Zo is elk paard een boek op zich. Je bent bezig met: wat wil je?; wat kan ik je het beste voeren?; hoe wil je dat ik jou rijd?; wil je graag buiten staan met een vriendje of ben je liever alleen? Je bent elke dag op zoek naar de manier waar hij zich goed bij voelt. Dat is een heel traject.

Duco, mijn beste paard nu, was in het begin vreselijk. Hij had gewoon ‘nee’ op zijn voorhoofd staan, terwijl ik wel voelde dat hij heel goed was. Je probeert allemaal manieren om hem aan de gang te krijgen, maar dat liep elke keer op een teleurstelling uit. Wat ie moest doen, een hindernis springen, deed hij altijd erg goed met heel veel plezier, maar het bleek dat hij alles eromheen erg moeilijk vond. Van de stal naar de bak toe lopen vond hij al heel spannend. Buitenrijden vindt hij vreselijk. Bij het losrijden voor een wedstijd bouwde hij spanning op, van andere paarden. Dan ging hij zweten, werd hij onrustig. Dat doen we nu anders. Een paar sprongen en dan stap ik van hem af, loop naast hem en aai ik hem. Dat werkt goed. Dat heeft Herman allemaal uitgevonden.”

Dominant

“Ik was eigenlijk wel klaar met Duco, zo dominant ook. Ik kreeg een soort handleiding mee van mijn man en ik heb intussen onwijs mooie dingen met hem meegemaakt. Ik heb met Duco mijn eerste Grote Prijs op twee sterren-niveau en heel veel mooie concoursen gewonnen. Hij heeft mij echt teruggebracht op het hoogste niveau. Een paar weken geleden reed ik in Denemarken voor het eerst met hem een drie sterren ranking proef. Dan kom je zo’n arena binnen en voel je je heel klein. Zo van ‘wat doe ik hier?’ En dan kijk je naar die oren voor je en dan denk je: ‘Ik ben hier met Duco en dit kunnen wij’. Foutloos. Dat gevoel, dat is abnormaal. Dan ben ik daarna een uur met hem aan het uitstappen en doe ik bijna niets anders dan hem knuffelen en bedanken.”

Vertrouwen en een band opbouwen, daar gaat het om in het leven en ook zeker in de paardensport. Beste voorbeeld daarvan is de geste van de eerder genoemde Braziliaanse Haras Cooper en Team Nijhof. Die vonden dat Marriët en Herman met goed materiaal op pad moesten en investeerden in een pracht van een vrachtwagen met een living voor hun tweeën en ruimte voor zeven paarden. 

Verdienmodel

Het verdienmodel bestaat uit het kopen van een paard, die opleiden en op het juiste moment weer verkopen. “Daar moeten we het van hebben. Mijn grootste drijfveer is een grote proef rijden en paarden daar naartoe op te leiden. Ik zie mezelf helemaal niet als topper maar ik vind het wel erg leuk om dat niveau zo nu en dan eens te doen als die mogelijkheid er is. En om die passie te kunnen financieren, moeten we verkopen. Dit aangevuld met het trainen van paarden van vaste klanten. Het gros van de paarden wordt ons aangeboden via contacten.” Zo heeft Marriët ook paarden staan in Amerika. “Op basis van vertrouwen samen met een Amerikaanse jongen daar gekocht. Dat zijn fantastische contacten.”

Handel. Dit betekent ook dat haar geliefde paard Duco misschien in de toekomst een andere eigenaar krijgt. “Uiteindelijk heeft alles zijn prijs. Er is veel vraag naar hem en ik heb ook al flinke bedragen gehoord. En dan denk ik ook wel eens: ‘Morgen kan hij kreupel zijn en dan is het voorbij’. Aan de andere kant krijg ik door met hem deel te nemen aan wedstrijden veel handel,  respect, ervaring en leermomenten voor mezelf. Met hem kan ik echt mijn passie beoefenen, wat is dat waard? Ik heb er voor mijn gevoel een prijs op gezet; krijg ik meer, dan móet ik wel verkopen. Maar tot die tijd is het puur genieten. Gelukkig hebben we veel paarden die er net als Duco met de neus tegenaan zitten om de stap te maken. Belangrijk, want je moet niet alleen kijken naar de toppers, maar vooral naar die laag er onder.”

Door: Richard de Jonge

Marriët en Herman Smit met hun twee kinderen Emma Maartje en Fiep Sophie voor hun geliefde Duco.